"Een tragisch beeldje is het niet"
- Jet Schepp, beeldend kunstenares -
Sinds de zomer van 2005 staat er op het Merwedeplein een beeldje. Het toont Anne Frank die op weg is naar "het Achterhuis" om zich daar met haar familie te verbergen voor de nazi's. Nog even kijkt zij om naar het plein waar zij zo gelukkig was. Dat ze moet achterlaten zonder te weten of zij er nog zal terugkeren. Maar of Anne, op die regenachtige dag in juli 1942, haar hoofd echt heeft omgedraaid, weet de maakster van het beeld niet.
"Ik denk zelfs dat ze gewoon is doorgelopen", zegt Jet Schepp; "Zonder om te kijken. Om zo snel mogelijk op de plek te zijn waar zij veilig was. Toch wilde ik op deze manier uitdrukken dat dit stukje Amsterdam, dat zij achterliet, wat voor haar heeft betekend."
Al lang voordat het beeldje werd onthuld, was er sprake van dat op de plaats waar Anne had gewoond voordat zij ging onderduiken, iets moest komen om de herinnering daaraan levend te houden. Maar in de jaren '90 kwam men niet verder dan wat vage plannen. Voor Jet Schepp was dat geen reden om dan maar niets voor het joodse meisje te maken. In haar atelier, dat dichtbij het Merwedeplein ligt, besloot zij haar creativiteit de vrije loop te laten.
"Altijd al heeft Anne mij gefascineerd", geeft zij aan; "Vooral haar dagboek, de manier waarop zij schreef en met dat talent omging, sprak mij aan. Of er nou een beeldje zou komen of niet, ik wilde het hoe dan ook voor haar maken."
In 2004 gingen er in de buurt opnieuw stemmen op om iets blijvends voor Anne Frank neer te zetten. Dit keer was het de eigenaar van de boekwinkel, waar ooit haar dagboekje werd gekocht, die het initiatief nam. Met gemak verzamelde Gert-Jan Jimmink zo'n 1200 handtekeningen van mensen die net zoals hij wilden dat er een beeldje kwam. Gelukkig wisten zij ook het stadsdeel Zuider-Amstel daarvan te overtuigen. Zelf stelde Jimmink voor om het kunstwerk, dat Jet Schepp had gemaakt, een plekje op het plein te geven. Nadat het iets was aangepast, kon het worden geplaatst.
Gegoten in brons, het hoofd iets gedraaid naar de woning die zij net heeft verlaten, staat Anne Frank nu aan de rand van het Merwedeplein. Alle kleren, die zij tijdens het onderduiken nodig heeft, heeft zij over elkaar heen aangetrokken. Haar dagboekje, en wat andere dingen die zij naar "het Achterhuis" mee wil nemen, zitten in twee overvolle tassen. Eén daarvan heeft zij onder haar arm geklemd en verbergt een beetje de grote Davidster die zij van de nazi's moest dragen zodat iedereen kon zien dat zij joods was.
"Op die ster wilde ik niet teveel nadruk leggen", zegt de beeldhouwster; "Had ik dat wel gedaan, dan zou je teveel blijven stilstaan bij wat er vroeger is gebeurd, terwijl Anne ook een beetje van deze tijd is. Voor mij is zij een symbool voor alle kinderen die, nog steeds, lijden onder het onrecht wat hen in oorlogen wordt aangedaan."
Zelf is Jet Schepp blij dat haar beeldje de bestemming heeft gekregen die het verdiende. Ook in de buurt wordt er positief op gereageerd. Voorbijgangers houden de pas in of leggen er een bloemetje bij neer. Kijken ze omhoog, dan valt het op dat Anne er niet somber uitziet, maar dat er een smalle glimlach rond haar lippen krult.
"Dat heeft mij ook zo geboeid in dit meisje. Bijna alles waarvan zij hield, moest zij achterlaten toen zij ging onderduiken. Niet alleen nam zij afscheid van de onbezorgde tijd die zij als kind in de buurt had gehad, ook haar vrijheid raakte zij kwijt. Toch werd zij niet wanhopig. Lang is zij blijven hopen dat er een betere wereld zou komen. Wat dat aangaat, is het dan ook geen tragisch beeldje wat ik heb gemaakt. Dat is het alleen omdat wij weten hoe het tenslotte met Anne is afgelopen."